Werd jij helemaal gezien op school?

Een moeder belde op. Wil je even met mij meedenken? Mijn kind van 9 wil niet meer naar school. We hebben steeds meer onenigheid thuis. De moed zakt mij al in de schoenen als het zondagavond is. Dan weet ik dat er weer een vermoeiende week aankomt van soebatten om op tijd op school te verschijnen. Tijd rekken bij het naar bed brengen, hoofdpijn, buikpijn, misselijk. “Ik voel me niet zo lekker mam… Ik kan echt niet naar school! Je moet me maar ziek melden”.

Ik merk dat het je verdriet doet om je kind zo te zien… Je gedachten gaan soms terug naar je eigen schooltijd. Je mocht vaak niet meedoen met buitenspelen. Je snapte het spel van de ander soms niet, ze speelden zo anders. Jij hield je bezig met vragen die anderen maar raar vonden. Het voelde soms alsof je van een andere planeet kwam. Je deed je best om zo min mogelijk op te vallen, om je aan te passen aan de groep. Je werd steeds stiller in de klas en stelde geen vragen meer. Je cijfers lieten te wensen over en langzaam begon je te geloven dat je dom was….

Ja; je begrijpt hoe je kind zich voelt… alleen het verschil is dat jouw kind slim is. Hoogbegaafd zelfs. Je vertelt dat je dochter al volzinnen sprak toen ze 2 was. Je zoon kende met 3 jaar al alle automerken uit zijn hoofd als je langs auto’s liep. Die slimheid hebben ze niet van jou zeg je….maar onder een appelboom liggen meestal geen peren! De komende tijd gaan we op ontdekkingstocht. Alles wat niet gezien is en onder een laagje stof is beland gaan we afstoffen. Stukje bij beetje gaan we ontdekken wie jij bent. Want als jij in het licht gaat staan, doet je kind dat ook. Ik verheug mij erop!